0.06 op de klok. Misschien had het zo moeten zijn. Rick, met rugnummer 6, schiet nog even de winnende bal erin, zodat de cirkel van die andere nummer zes net niet helemaal rond is. Maar met een cirkel van 359 graden ben ik ook wel gelukkig, al had ik mijn Spartaanse selectiegenoten na zo’n topwedstrijd minimaal een verdiend punt gegund. Nu werd het 30-29 en ligt Oost-Arnhem mooi op titelkoers.
Voor de OA-supporters die nog niet zo lang aan de Van Maerlantstraat komen, zullen zich misschien afvragen waar dit stukje naartoe gaat en wie dit in hemelsnaam schrijft. Het zit zo. Afgelopen zaterdag kwam ik voor de laatste keer korfballen in Valkenhuizen. Ik kreeg een prachtig cadeau van Ron en Theo en kon met een spannende invalbeurt ook nog een keer echt de adrenaline van Valkenhuizen in al mijn vezels voelen.
Oost-Arnhem is een bijzondere vereniging. Als verlegen jochie was ik ooit in de Gouden Gids aan het bladeren op zoek naar een nieuwe hobby. Bij de sportverenigingen stond ook een korfbalclub en daar ben ik toen maar gaan kijken, de eerste training was in Valkenhuizen.
Een half jaar later speelde ik mijn eerste wedstrijdje in de Q1. Aanvallen vond ik heerlijk en ik genoot ook van de cactusclub. Sociaal had ik best wel eens moeilijk bij invalbeurten in teams met grotere jongens van de Geitenkamp. Die waren veel directer dan ik en toen iemand (toen nog in drie vakken) in de kleedkamer een hete aansteker op mijn been legde, wist ik niet waar ik het moest zoeken en vroegen mijn ouders aan me of ik wel door moest gaan.
Ik heb volgens mij niet getwijfeld. Ik genoot van de trainingen van Jurgen Hummel, Petra, Carla, Patricia en in de B1 mocht ik spelen in het team van Ron. We gingen pannenkoeken eten bij Ron en Jitte. Dat betekende veel voor mij. We hadden ook een mooie mix in die tijd met Jeroen, Frank en Wesley en de meiden Witte. Dat we met de junioren, gecoacht door Theo, als team naar Centre Parcs gingen, was fantastisch en dat ze me vroegen om prins Carnaval te worden met Esther van der Meer vond ik zo’n eer dat ik geen nee durfde te zeggen (oh, wat zag ik daar tegenop!). Met zijn allen in bussen naar Ahoy, schitterend.
Tijdens mijn studie ben ik bij Sparta gaan spelen. Soms moesten we tegen elkaar en dan speelde ik nooit goed. Ik ben zelfs een keer boos het veld uitgestormd tijdens een oefenwedstrijd (iets dat niet bij me past). Ik ben nog een jaar teruggekomen. Ik ontmoette Mark Gamelkoorn en Ingar en het lukte niet echt om een vaste waarde te worden. Toch heb ik genoten om een kleine vijftien keer in de basis te starten in het team waar ik vroeger, in de goede tijd, zo tegen op keek.
Oost-Arnhem heeft nu ook een prachtig team. Of de oude tijden herleven, weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik het leuk vond om zoveel bekende gezichten weer even te zien. Wat tof, om even in het zonnetje gezet te worden. Verder wil ik al die oud-trainers bedanken voor alle trainingen, die de liefde voor het spel zo hebben aangewakkerd dat ik nu met een beetje pijn in mijn hart ga stoppen. Oost-Arnhem heeft me voor een deel gevormd als speler en zeker ook als mens.
Heel erg bedankt voor afgelopen zaterdag. Gelukkig liep het zes seconden voor tijd goed voor jullie af. Succes met heroveren van een plekje bij de korbalelite van Nederland. Want een club met zo’n mooie historie hoort daar stiekem toch wel thuis.
Maarten Schelling
